Het Nederlands Volkslied:
"Wilhelmus van
Nassouwe
Na de wijse van Chartres"
" Wilhelmus van Nassouwe
Ben ick, van
Duytschen Bloet;
Den Vaderlant ghetrouwe
Blijf ick tot inden doot;
Een
prince van Oraengiën
Ben ick, vrij onverveert;
Den coninck van
Hispaengien
Heb ick altijt gheëert.
In Godes vrees te leven
Heb ick altijt
betracht;
Daerom ben ick verdreven,
Om landt, om luyd ghebracht;
Maer
Godt sal my regeren
Als een goet instrument,
Dat ick sal wederkeeren
In
mijnen regiment.
Lijdt u, mijn ondersaten,
Die oprecht
zijn van aert;
Godt sal u niet verlaten,
Al zijt ghy nu beswaert;
Die
vroom begheert te leven,
Bidt Godt nacht ende dach,
Dat hy my cracht wil
gheven,
Dat ick u helpen mach.
Lijf en goet al te samen
Heb ick u niet
verschoont;
Mijn broeders hooch van namen
Hebbent u oock
vertoont;
Graef Adolff is ghebleven
In Vrieslandt in den slach;
Zijn
siel int eewich leven
Verwacht den jongsten dach.
Edel en hooch gheboren,
Van keyserlicken stam,
Een
vorst des Rijcks vercoren,
Als een vroom christen man,
Voor Godes Woort
ghepreesen
Heb ick vrij onversaecht,
Als een helt sonder vreesen
Mijn
edel bloet ghewaecht.
Mijn Schildt ende betrouwen
Sijt Ghy, o
Godt mijn Heer;
Op U soo wil ick bouwen,
Verlaet my nemmermeer.
Dat ick
doch vroom mach blijven,
U dienaer taller stondt,
Die tyranny
verdrijven,
Die my mijn hert doorwondt.
Van al die my beswaren
End mijn
vervolghers zijn,
Mijn Godt, wilt doch bewaren
Den trouwen dienaer
dijn;
Dat sy my niet verrasschen
In haren boosen moet,
Haer handen niet
en wasschen
In mijn onschuldich bloet.
Als David moeste vluchten
Voor Saul den tyran,
Soo
heb ick moeten suchten
Met menich edelman;
Maer Godt heeft hem
verheven,
Verlost uut alder noot,
Een Coninckrijck ghegheven
In Israel
seer groot.
Na tsuer sal ick ontfangen
Van Godt
mijn Heer dat soet;
Daer na so doet verlanghen
Mijn vorstelick
ghemoet,
Dat is: dat ick mach sterven
Met eeren in dat velt,
Een eewich
rijck verwerven,
Als een ghetrouwe helt.
Niet doet my meer erbarmen
In mijnen
wederspoet,
Dan datmen siet verarmen
Des conincks landen goet;
Dat u de
Spaengiaerts crencken,
O edel Neerlandt soet,
Als ick daer aen
ghedencke,
Mijn edel hert dat bloet.
ls een prins op gheseten
Met mijner heyres
cracht,
Vanden tyran vermeten
Heb ick den slach verwacht,
Die, by
Maestricht begraven,
Bevreesde mijn ghewelt;
Mijn ruyters sachmen
draven
Seer moedich door dat velt.
Soo het den wille des Heeren
Op die
tijt had gheweest,
Had ick gheern willen keeren
Van u dit swaer
tempeest;
Maer de Heer van hier boven,
Die alle dinck regeert,
Diemen
altijt moet loven,
En heeftet niet begheert.
Seer prinslick was ghedreven
Mijn
prinslick ghemoet;
Stantvastich is ghebleven
Mijn hert in
teghenspoet;
Den Heer heb ick ghebeden
Van mijnes herten gront,
Dat hij
myn saeck wil reden,
Mijn onschult doen bekant.
Oorlof mijn arme schapen,
Die zijt in grooten
noot,
U herder sal niet slapen,
Al zijt ghy nu verstroyt;
Tot Godt wilt
u begheven,
Sijn heylsame Woort neemt aen,
Als vrome Christen
leven;
Tsal hier haest zijn ghedaan.
Prince
Voor Godt wil ick
belijden
End Zijner grooter macht,
Dat ick tot gheenen tijden
Den
coninck heb veracht;
Dan dat ick Godt den Heere,
Der hoochster
Majesteyt,
Heb moeten obediëren,
Inder gherechticheyt.