Na de Tweede Wereldoorlog wist men het in West-Europa zeker:
verdere
onderlinge twisten moesten in de toekomst worden voorkomen door het
samengaan van de Europese staten in een groter staatsverband. Sindsdien
worstelen de Europeanen met vraag hoe het nieuwe Europa er dient uit te
zien.
De zielloze Europese Unie
De Europese Unie is als doodgeboren kindje ter wereld gekomen. Op geen
enkele manier weerspiegelt de E.U. de eeuwenoude geschiedenis en de bonte
culturele verscheidenheid van Europa. De E.U. doet er zelfs alles aan om
zowel de geschiedenis en de cultuur weg te vlakken door de nadruk te leggen
op het scheppen van een interne markt. Hierdoor dreigt de E.U. te verworden
tot een verzamelbekken van consumenten en producenten, met andere woorden
een vormeloze massacultuur.
De uitbreiding van de E.U.
De discussie rond de uitbreiding van de E.U. weerspiegelt het louter
economische karakter van de E.U. Criteria voor toetreding tot de E.U. worden
namelijk bepaald door uitzicht op economisch gewin. De vraag of een volk
behoort tot de Europese beschaving is hierbij blijkbaar ondergeschikt,
aangezien bij het toekennen van het (aspirant-)lidmaatschap het Aziatische
Turkije met vooral pragmatische, geopolitieke en strategische criteria nog
op de wachtlijst wordt gezet. Polen werd ook op de wachtlijst gezet, maar
vanwege de gunstige economie van dat land kunnen we het binnenkort binnen de
EU verwelkomen. Daarom zal de discussie over uitbreiding moeten gaan over
wie er tot de Europese beschaving behoren.
Europa, wat is dat?
Allereerst moet men van de idee afstappen, dat ‘Europa’ slechts een
willekeurige verzameling mensen is, die produceren en consumeren. Europa
bestaat immers uit een bonte verzameling van volkeren met een lange en rijke
geschiedenis, die men niet zomaar ter zijde mag schuiven. Aan de wieg van
Europa stonden bovendien de Antieke Oudheid en het
Christendom.
Deze tradities vormden Europa tot een beschaving. De
Europese beschaving als geheel kan inmiddels op een geschiedenis van meer
dan duizend jaren terugkijken.
Het Europa der vrije volkeren
Het Christendom en de Antieke Oudheid vormen de grondslagen van de
Europese beschaving, die bestaat uit een bonte verzameling van volkeren. Het
toekomstige Europa dient zich dus rekenschap te geven van zowel de Europese
beschaving als de afzonderlijke Europese volkeren. Daarom dient Europa als
een confederale statenbond te worden georganiseerd om de eigen cultuur van
de volkeren te kunnen bewaren binnen het grotere geheel der Europese
beschaving. De huidige Zwitserse confederatie en de aloude XVII provinciën
der Nederlanden (=huidige Benelux) strekken hierbij tot voorbeeld.
De Europese statenbond
Europa dient te worden herschapen in regio’s om zo een evenwichtige
balans te vinden tussen de verschillende staten. Zo kan de herwaardering van
de Benelux-gedachte dienen als tegengewicht voor de machtige buren Duitsland
en Frankrijk. Nederland, België en Luxemburg zijn cultureel, historisch,
economisch en geopolitiek met elkaar verbonden, waardoor ze een ideale regio
vormen. Zo dienen ook andere kleine staten samengevoegd te worden tot
regio’s, zodat de eigenheid der volkeren bewaard kan blijven en niet ten
bate van de eenheid wordt opgeofferd.
"Is het tenslotte een te gewaagde speculatie om te hopen dat de
kristallisatie in de rest
van Europa, van een Lage-Landen-kern
uitgezien moet worden? Als het begin van de
wording van een
Europese deelfederatie, dat wil zeggen als bijdrage tot de
federatieve
vereniging van Europa."
- Oud-minister-president
W. Schermerhorn |
Ruud Bruyns Dit artikel is op dinsdag 5 juni 2001, in
het Academiegebouw van de Universiteit Leiden, door medestudenten als
vlugschrift uitgedeeld onder de toehoorders van een uiteenzetting aldaar,
door minister-president Wim Kok (PvdA), over de uitbreiding van de Europese
Unie.
Bladzijde voor
het laatst bijgewerkt op 6 juni 2001.
| 
