Alsof Nederland bewust tot de massa-immigratie is overgegaan teneinde de culturele samenstelling van het land voor eens en voor altijd om te gooien. Natuurlijk niet: de 'multiculturele samenleving' is een culturele crisis die het gevolg is van een veel te intensieve immigratie. Om de lont uit het kruitvat van de daarmee gepaard gaande sociale spanningen te halen wordt door bepaalde personen dit cultureel probleem tegen beter weten in omgeforceerd tot culturele zegen. Om aan de zegen te twijfelen gold tót 2002 als een heel foute daad.

Het is vreemd, maar er zijn maar weinig politici die nog volhouden dat de 'multiculturele samenleving' een tijdelijke toestand zou moeten zijn; een tijdelijke fase van het incasseren van massa-immigratie waarop een een volledig herstel van de Nederlandse cultuur als enige samenlevingsnorm zou moeten volgen. Wie ooit de massa-immigratie heeft toegestaan en aangespoord, en wie debet is aan het laten doormodderen van de multiculturele toestand van Nederland moet zich schamen, want de huidige multicultuur is allesbehalve een wenselijke staat van samenleven. Het is een tragedie. Een multicultureel Nederland is een land in een culturele noodtoestand; hopelijk is de crisis slechts een herstelstadium nadat de oude, uniculturele situatie ernstig is verstoord. En Jan-Peter Balkenende is een van de eerste wakkere salonfähige parlementariërs die hardop durven te zeggen wat altijd is verzwegen door de beleidsmakende schuldigen aan deze noodtoestand. Het lijkt of de marxistische strategie van Verelendung met deze crisisontwikkeling een reële manifestatie in het westen heeft gekregen.

Het is inderdaad een feit dat er in Nederland massale groepen met met vreemde culturen zijn neergestreken. Daardoor zijn de samenlevingsstructuren in de volkswijken der grote steden enorm veranderd. En niet alleen in deze – voormalige – volkswijken is er sprake van een verstoring van het sociaal-culturele evenwicht. Vanwege de zogeheten 'positieve discriminatie' nemen ook in het bedrijfsleven en op andere vlakken van het dagelijks leven de spanningen toe.

Is dat iets om na te streven?

Door de massa-immigratie is er een enorme allochtone, ontwortelde, maatschappelijke onderlaag in Nederland ontstaan. Autochtone families zijn uit hun wijken verdreven door botsingen met niet-westerse culturen en godsdiensten die de migranten met zich meebrachten. Burenhulp heeft plaatsgemaakt voor vervreemding. Nederland heeft zich nog niet zo lang geleden hersteld van een andere nationale desintegratie – de verzuiling – maar met de versterking van de positie van vreemde elementen als de islam lijkt alles opnieuw te beginnen...

Is dat iets om na te streven?

Nu er zich in de wereld een grote polarisatie van de islamitische beschaving en de westerse beschaving aftekent, die wordt verergerd door terroristische acties, groeit het gevaar voor geweld en agressie door islamitische burgers binnen Europa. De 21ste eeuw kan de eeuw van oorlog tussen de islam en het westen worden. Onder de vele miljoenen islamieten in West-Europa zijn er mensen die uit gevoelens van sentiment, godsdienstfanatisme of vanwege hun onwesterse achtergrond niet zomaar partij zullen kiezen voor het westen wanneer er zich – ongetwijfeld – meer militaire en psychologische botsingen zullen voordoen tussen beide beschavingen.

Elk jaar wordt de toon van de jaarrapporten van de Binnenlandse Veiligheids Dienst (BVD) ernstiger en richt de organisatie zich expliciet naar immigranten met – al of niet reeds ten uitvoer gebrachte – neigingen tot terrorisme. Bij het lezen van de BVD-jaarrapporten krijg je het gevoel dat je leeft in een zwaar etnisch gestoord land. Naast de Nederlandse, westerse cultuur is 's lands veiligheid in het geding.

Is dat iets om na te streven?

Turkse Koerden en etnische Turken staan elkaar naar het leven. De felle Turks-nationalistische Grijze Wolven en de Milli Görüs hebben voet aan de grond in Nederland gekregen en intimideren Koerden die binnen PKK-verband de Turkse staat verwensen. Nederland biedt de PKK onderdak maar staat tevens toe dat een politiek leider van de fascistische Grijze Wolven een toespraak houdt in Amsterdam. Liquidaties met drugshandel en/of familie-eer als achtergrond vinden plaats op Nederlandse bodem. De gevallen van multicultureel geweld vinden meer en meer plaats en er worden meer en meer en meisjes in zwembaden geïntimideerd door opgeschoten Marokkaanse jongens die – met hun macho-dadendrang – niet eraan gewend zijn dat zwembaden gemengd zijn en dat jonge vrouwen zich niet hoeven te schamen voor hun vrouwelijkheid en zich dus niet in verhullende kleding met hoofddoek hoeven te tooien. Op donderdag 17 januari 2002 heeft de Rotterdamse politie openbaar gemaakt dat 99% van de straatroof in de Maasstad op het konto staat van buitenlanders. 1% van de straatroof is gepleegd door een (één) Nederlander. De vele duizenden Marokkaanse 'boefjes' van nu, die naar eigen zeggen "overal schijt aan hebben" (volgens dhr. Aboutaleb van het instituut Forum), zijn de harde, onverschillige volwassenen van later, die geen besef hebben van wat goed en fout is. Dit zijn zeer onwenselijke ontwikkelingen.

Is dat iets om na te streven?

Het zou van een onterecht, misplaatst en vals idealisme getuigen, wanneer de voorgaande regeringen die bijgedragen hebben aan de totstandkoming en het behoud van een multiculturele cohabitatie, zouden zeggen dat zij hebben gestreefd naar een multiculturele samenleving. Zo wordt het tegenwoordig echter wel voorgesteld. Echter, niemand heeft hiernaar gestreefd; men was overrompeld door de gevolgen van de immigratie en men heeft het niet aangedurfd repatriëring of actieve assimilatie als serieuze methoden tot voorkoming van multiculturele spanningen aan te wenden. Men was er bang voor om politiek incorrect te zijn. De samenleving verandert, valt uiteen, en men doet er niets tegen. Dat heeft niets met idealisme of 'streven' te maken; het heeft alles te maken met angst, hardleersheid, gebrek aan nationale trots, en onverschilligheid.

Nederland moet zijn eigen identiteit duidelijk verwoorden en uitdragen. Men moet bepalen wat belangrijk is en en hoe de Nederlandse bevolking zich haar leefomgeving voorstelt. Met welke andere argumenten dan dat de Nederlandse normen, waarden en cultuur hier belangrijker zijn dan die van het Midden-Oosten, Afrika en Azië, kunnen we nog vierkant achter onze cultuur staan en assimilatie voorstaan van niet-westerse staatsburgers? De multicultuur is niet iets om na te streven.

Echter, de immigratie heeft teweeg gebracht dat er meerdere culturen in Nederland bestaan. Dat is de realiteit. Dit gegeven moet worden beantwoord met het krachtig naleven van een standpunt van de kant oorspronkelijke Nederlanders die de gastheren zijn; omwille van de orde, nationale eenheid, leefbaarheid voor de Nederlanders en het behoud van de Nederlandse cultuur en de waarden en normen die daaraan zijn verbonden, dienen andere culturen en godsdiensten hier ondergeschikt te zijn en zich te voegen naar een raamwerk van Nederlandse cultuur. Uiteindelijk dienen die vreemde culturen op te gaan in de Nederlandse cultuur, met als uitgangspunt dat zij uiteindelijk zijn verdwenen en dat de hier reeds gegroeide inheemse cultuur weer de onbetwiste overhand heeft en als handhaver van de sociale stabiliteit het algemeen welgevoelen van de Nederlanders waarborgt.


Politiek-correcte denkregels

Niettemin hebben sinds de immigratie weinig tot geen beleidsmakers en -uitvoerders dit uitgangspunt gehanteerd. Er was, kortgezegd, niets gedaan aan actieve assimilatie van vreemde culturen in Nederland. Het was echter D66-minister Rogier van Boxtel van Grote-steden en integratiebeleid die de juiste kant opging tijdens het tweede zogeheten Paarse kabinet nadat hij er in 2001 voor heeft gezorgd dat er een inburgeringsplicht kwam voor nieuwkomers.

Daar zijn 30 jaren van immigratie aan vooraf gegaan. Men was bang voor onverdraagzaam te worden aangezien en velen liepen het risico voor racist te worden uitgemaakt wanneer zij zich verzetten tegen verdere immigratie en aparte culturele faciliteiten voor groepen (moskeeën, islamitische scholen, tempels, etc.). Het debat werd ontlopen of binnen de groepen gehouden die Nederland een veelkleurig land wilden maken. De behoudende aard van links was duidelijker dan ooit te merken. Binnen de kringen van de politieke partijen als PvdA, GroenLinks en organisaties die hun bestaan en subsidies danken aan immigratie en de pogingen tot integratie van buitenlanders hier ten lande, vindt men meestal mensen die nog steeds de idee van actieve assimilatie tegenstaan en dit verhinderen. Zij willen de islam, de Arabische cultuur, de Turkse cultuur, de Iraanse cultuur, de Somalische cultuur en vele andere niet-westerse elementen hun eigen blijvende plaatsje geven en zij denken niet aan een immigratiestop.

Vreemd genoeg heeft bij hen, tijdens hun strijd tot acceptatie van vreemde culturen binnen Nederland, de drogreden postgevat dat een maatschappij met grote, vreemde culturen een blijvend feit is en dat het zelfs een wenselijke ontwikkeling is. Immers, een land is dan veelkleurig.

Een blij, veelkleurig, multicultureel, vredelievend landje met onzelfzuchtige autochtonen die op sociaal-cultureel gebied weinig van zich zelf hebben om op te bouwen of te verdedigen. Deze zienswijze maakt deel uit van een opmerkelijk stelsel opvattingen en woorden die een aureool van algemene acceptatie, vredelievendheid, weloverwogenheid, gezond wereldburgerschap en een beetje heroïek om zich heen hebben weten te krijgen.

Vervolgens wist dit aan populariteit winnende gedachtenstelsel een impliciete doch imperatieve ideologische en taalkundige herbepaling door te voeren voor wat goede en wat foute gedachten zouden moeten zijn: misdadigers bestonden niet echt; hun gedrag was het gevolg van een verkeerde samenleving en de misdadigers zelf waren slachtoffers; het gezag was iets waarover kon worden overlegd alvorens men er wel of niet aan moest gehoorzamen; de Nederlandse cultuur was niet iets waar je trots op kon zijn.

Gedegen vaderlandse geschiedenis op school was verdacht en riekte naar nationalisme; goed Nederlands onderwijs werd te elitair en niet belangrijk geacht. Nationalisme was een heel foute en gevaarlijke samenlevingsfilosofie, tenminste, als je blank en Europees was; Indiaans nationalisme of postkoloniaal nationalisme in Afrika van inheemse stammen was wel goed. Zelfs woorden werden gewijzigd. Indogermaanse talen werden Indo-Europese talen, negers werden Afrikanen en buitenlanders heetten voortaan allochtonen, en als zij een misdaad pleegden dan... Enfin, het zal duidelijk zijn. Zaken die te gevoelig lagen, die dit denken konden weerleggen of waar men zich geen raad mee wist, werden in de taboesfeer getrokken en mensen die zich wél bezondigden aan het aanroeren van zulke onderwerpen, werden uitgesloten van deelname aan de geaccepteerde sferen van debat en – als het nodig was – konden zij het predicaat 'fout' krijgen.

Dat betekende voorts excommunicatie, verkettering en nooit meer au sérieux genomen worden. Dit stelsel van taboes en als juist en netjes voorgestelde gedachten en woorden geldt als het politiek-correcte denken (PC) en het vindt zijn oorsprong in het einde van de zestiger jaren. De mensen van toen – de baby-boomers, met name de revolutionairen van toen – hebben tot nu toe de PC-gedachte via de media en de politiek in stand weten te houden. Dit heeft rampzalige gevolgen gehad voor de orde en de veiligheid van onze samenleving.


Standvastig zijn

Anno 2002 is het sedert 1969 ingezette verstarde PC-denken meer dan ooit aan verval onderhevig en zaken zijn weer bespreekbaar. Niettemin ziet Nederland zich nu geconfronteerd met een onherstelbaar verwaarloosd probleem van verloederde wijken, een potentieel misdadige sociale onderlaag van Marokkaanse, Turkse, Afrikaanse en Antilliaanse origine, een hardnekkige onwesterse ondercultuur binnen Nederlandse grenzen en een verdere aantasting van de Nederlandse cultuur wanneer de vreemde culturen zich langs democratische weg een plaats weten te verwerven binnen het rechtssysteem, de politiek en het intellectuele leven. De combinatie vreemde cultuur én hoge opleiding kan tot gevolg hebben dat hier islamitische feestdagen officieel worden, dat imamgeroep in binnensteden een recht is, dat de Shari'ah (het islamitisch theocratisch recht)zich een plaats binnen het Nederlandse recht verwerft, dat de vreemde culturen nieuwe, krachtige zuilen binnen Nederland zullen vormen die vervreemd zijn van elkaar en de autochtone groepen – en vice versa – en dat het in bepaalde gevallen geoorloofd is om homoseksuelen en vrouwen te discrimineren.

Tenzij we krachtig formuleren waar de Nederlands christelijk-humanistische beschaving voor staat en wat we wel en niet willen. De immigranten hebben recht op duidelijkheid en verwachten ook niets anders dan dat. Dat zou in het land van herkomst een vanzelfsprekende zaak zijn die zondermeer respect bij hen zou afdwingen. Daar worden geen kerken gedoogd en er zijn daar weinigen die dat niet begrijpen; de christenen leven immers in een islamitische staat, en zij dienen zich daarnaar te voegen. Duidelijkheid en standvastigheid worden in de meeste niet-westerse culturen meer gewaardeerd dan de eeuwige neiging tot compromis en iets als het Nederlandse extreme cultuurrelativisme. Islamitische volkeren vinden het moeilijk respect op te brengen voor een slap land als het onze. Meer nationale eigenwaarde zal respect afdwingen bij de meeste immigranten.

Een 'multiculturele samenleving' is een contradictio in terminis. Een samenleving is een collectief van mensen die tenminste oorsprong, normen, waarden en cultuur met elkaar gemeen hebben. Zonder die eigenschappen functioneert een samenleving niet en gaat ze ten onder aan verdeeldheid en vervreemding. Sterker nog; zonder die eigenschappen is er geen sprake van een samenleving. Het begrip 'samenleving' is dan hol geworden. In de verzameling mensen in Nederland zijn er verschillende culturen en normen en waarden die geheel verschillende oorsprongen en filosofieën kennen. Er is dus niet meer sprake van een ethisch-culturele eenheid; het fundament van een samenleving ontbreekt. Alleen in autochtone centra zoals de dunbevolkte Nederlandse gewesten of sterk westers gebleven grotere gemeenten is de harmonie van de samenleving nog intact.

Een multiculturele samenleving kan dus niet bestaan, want leden van een samenleving moeten eerst de cultuur met elkaar gemeen hebben. Hoogstens kan men spreken van een multiculturele bevolking.


Multicultuur is absurd

Terloops; vóór de massa-immigratie was Nederland reeds in de jaren vijftig van de 20ste eeuw een vol land met een hechte samenleving en een goed georganiseerde wet- en regelgeving; (een hechte samenleving van vrijwel algeheel Nederlandse oorsprong wel te verstaan, en in de zestigerjaren emotioneel behoorlijk ontzuild en cultureel toenemend homogeen!).

Willem Drees sr zei al: "Nederland is vol, op sommige plaatsen zelfs overvol". Elk plekje in Nederland had al een bestemming, in tegenstelling tot immigratielanden als Australië en Canada. Willens en wetens hebben voorgaande regeringen in Nederland immigratie voorgestaan. Dezelfde sociaal-democraten, je zou toch denken geesteskinderen van Willem Drees, durfden echter in de jaren zeventig, tachtig en negentig alleen nog te beweren dat Nederland vol was wanneer het milieu in het gedrang dreigde te komen. Dat was immers een politiek-correct onderwerp. Op etnisch, sociaal en cultureel gebied was hier – volgens hen althans – toch plaats genoeg. Dit, terwijl Nederland geen immigratieland was. Dat wreekt zich nu.

De absurditeit die spreekt uit het valselijk streven naar een multiculturele samenleving wordt duidelijk wanneer we nagaan hoe volgens een ideaal verloop een en ander plaatsvindt. Dit proces werd ideaal geacht voordat het debat hieromtrent werd gefrustreerd door de taboes van de political correctness. Hier geef ik het normale verloop weer in drie stadia:

1. immigratie vindt plaats: de culturen vestigen zich hier
2. verwerking en herstel: slechts in het begin doet zich de verstorende en chaotische toestand van multiculturaliteit voor, maar actieve en passieve assimilatie vinden plaats, zo ook oplossing der vreemde culturen in de Nederlandse cultuur; intensieve repatriëring van gastarbeiders wordt tevens als vanzelfsprekend gezien en sterk aangemoedigd
3. unicultureel: de vreemde culturen en godsdiensten zijn opgegaan en verdwenen in de Nederlandse cultuur. De resultaten van spontane kruisbestuiving met de Nederlandse cultuur (zoals in de gastronomie en de mode) blijven hier en daar langer bestaan maar de sociale stabiliteit en de Nederlandse cultuur hebben zich hersteld en blijven de enige standaarden van samenleving.

Welnu, de voorgaande regeringen hebben deze stadia tegengegaan. De overgangsfase tussen stadium 1 en 2 is de meest kritieke. Het is juist díe overgangsfase die dankzij het doelloze immigratie- en integratiebeleid stagneert. Zo'n overgangsfase kon uiteraard geen doel op zich zijn, maar moest een nieuw stadium inluiden.


De ‘multiculturele samenleving’ zou moeten worden afgeschaft

Natuurlijk zijn ook Jan-Peter Balkenendes motieven niet altijd zuiver; in de verkiezingsstrijd bedienen de VVD en het CDA zich in navolging van lijsttrekker Pim Fortuyn van Leefbaar Nederland plotseling van Fortuyns taal en radicaliteit, waarmee laatstgenoemde ‘rechts’ Nederland aan zich weet te binden. De huidige politici Fortuyn en Balkenende hadden met hun opinies dertig jaren geleden al moeten bestaan; politieke correctheid was toen nog niet zo verstikkend dat zij kon voorkomen dat mensen waarschuwende opmerkingen konden plaatsen om het land te redden van een sociale ramp.

Een Nederlandse multiculturele samenleving is geen doel op zich; het is de cohabitatievorm binnen een land dat verkeert in een sociaal-culturele crisis. Een Nederlandse multiculturele samenleving is een ongewenste, idealiter tijdelijke, chaos. Voortduren van zo'n situatie is onverhoopt en kan slechts plaatsvinden door een politiek die geen alternatieven te bieden heeft en die het aan daadkracht en cultureel besef ontbreekt. Mijns inziens zou de multiculturele samenleving dienen te worden afgeschaft anders stevenen we op een sociale ramp af.

Marcel Bas